بر بچینید اش این پس راه
که مردان و زنان پاکدل را می رباید هوش!
تا به کی باید مرام مردم پیشین بود رایج؟
بس بباید ماندن بیدارگان خاموش.
بس کنید این قال سردادن که:
من ! جدّم چنین گفته است، چنان کرده است
حالیا! اندیشه ای تازه ؟
مرامی روز پسند و...
عاری از انفاق !
آیا
در شوره زار آن ضمیر کور نننگین تان!
- که چند گاهی است آشفته است -
به جبران خواهی آن تیرگی ها،
روشنی را! میزند پاجوش ؟
هان!
چه می گوئید ؛
که تنها پنج بار در روز بر زانو نشستن
شرط ایمان است.
ور کس نساید پیشانی پاکش به سنگ
- از روی نا آگاهی -
آن نغز پییمان است.
از چه رو گوئید که؛
ضلم را،
گر ز آستین طلبه است باید پذیرفت
شکر را،
باید نثار هر بد او بر سر بیارد کرد
زور را،
باید به رغبت از اجابت گفت!
این چه آئین است که؛
فقر بر امّت روا
و
مال را سهم امامان اش بداند!
دادخواهی منکر
و
فرمان بری را امر به معروف اش بخواند!
من نه تنها با شما گویم؛
که تبلیغ می کنید این راه
نیز ای آنان!
که تقلید می کنید و
چشم بسته می شوید همراه
بر بچینید این پسین ره را!
بر گزینید راه آگاهی
سوق یابید سوی آزادی
