من، امشب خشمگینم باز
هیولی سهمگینم باز
می خروشم همچو رعد در ابر باران ساز
می خراشم سینۀ مادر، پدر، همراز
میرسم من، تا بدان حّد از جنون خشم...
که یکسر میشوم ابلیس شوم پست را دمساز.
*
من،
اینک خشمگینم آی...
اینک خشمگینم آی...
چهره ام از موج خشم خونرنگ،
چنگ و ناخن می فشارم از جنون در خویش،
پنجه هایم، آه...از خون خود گلرنگ.
*
نعره هایم، می کند گوش فلک را کر...
مشت هایم، می کند آیُنه ها را کور...
ناسزاهایم، می تکاند استخوان مرده های سرد را در گور.
لحظه هایُی چند باید،
تا که دیو خشم از من، پاکشان، آهسته گردد دور.
*
دیگر اکنون خشم رفته،
برق آتشبار سوزانش، دگر از چشم رفته،
من،
نه دیگر خشمگینم!
نه دیگر خشمگینم!
من،
نه دیگر سهمگینم!
نه دیگر سهمگینم!
شرمگینم، آه...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر