در لابلای روز و شب های غم آلود، عشق می تواند بهترین درمان روح باشد
سینۀ من تا زعشق آکنده است
سینۀ من تا زعشق آکنده است
زندگانی کوکبی تابنده است
روشنی هرسو بمن رو می کند
مرغ عزّت با دلم خو می کند
گرمی قلبم دو چندان می شود
چشم من بر گریه خندان میشود
هیچ رنج دل نمی آید پدید
هیچ غم در دل نمی پاید مدید
آه آری عشق درمان من است
مایۀ عمر و تن جان من است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر